Καβαλαρίες
Πολλά ενδιαφέροντα διάβασα στις εφημερίδες αυτή τη βδομάδα, μια
είδηση όμως με συγκίνησε ιδιαίτερα: Ο διάσημος (?) καβαλάρης
Aλβάρο Aλφόνσο ντε Mιράντα Nέτο, γνωστός και ως Ντόντα, σύζυγος της Αθηνάς Ωνάση, γνωστής και ως Ρουσέλ, αποφάσισε να γίνει Έλληνας.
Για το σκοπό αυτό, απευθύνθηκε στην Ελληνική Ομοσπονδία Ιππασίας. Δεν ξέρω από πού είχε την πληροφορία ότι η εν λόγω ομοσπονδία έχει και τέτοιες αρμοδιότητες, αλλά φαίνεται ότι χτύπησε διάνα, αφού του είχαν ετοιμάσει όλα τα χαρτιά, υπέγραψε και έφυγε για διακοπές.
Βέβαια, για να μπορέσει να αγωνιστεί στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου με τα ελληνικά χρήματα - ε... συγνώμη, χρώματα εννοούσα - πρέπει να περάσει και κάποια σκληρή δοκιμασία. Πρέπει να δηλώσει διεύθυνση κατοικίας στην Ελλάδα, η οποία να ισχύει για ένα χρόνο. Προσέξτε το βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος: Δεν πρέπει να μένει στην Ελλάδα, πρέπει απλώς να το δηλώσει. Το παλικάρι είναι όμως αποφασισμένο να φτάσει στα άκρα για το καλό της Ελλάδας: Το έχει δηλώσει ήδη.
Ας μη διαμαρτύρονται λοιπόν οι μετανάστες που κάθε λίγο καιρό πρέπει να ξεροσταλιάζουν μπροστά στις Αστυνομίες και στα Δημαρχεία για μια άδεια παραμονής. Αφού πάνε και στήνονται σε λάθος μέρη... Ας καβαλήσουνε τον Ψαρή και ας πάνε στην ομοσπονδία της ιππασίας. Αν πετύχουν πουθενά καμμιά πλούσια κληρονόμο, ας καβαλήσουν αυτήν καλύτερα. Πιάνει το κόλπο...
Στην Αρένα
Στις 15 Απριλίου είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τον αγώνα Bayern - Arminia Bielefeld στο καινούριο γήπεδο της Bayern, το οποίο φέρει την ονομασία Allianz Arena. Για όποιον έχει αμφιβολίες και αναρωτιέται, ναι, πρόκειται για την ασφαλιστική εταιρεία Allianz και ναι, πρόκειται για διαφήμιση. Φυσικά, το εν λόγω παιχνίδι μου ήταν αδιάφορο, αλλά ήθελα να δω το γήπεδο.
Να σημειώσω εδώ ότι το παλιό γήπεδο της Bayern, το Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, είναι κατά την προσωπική μου άποψη ένα από τα πιο όμορφα γήπεδα του κόσμου, γι'αυτό και ήμουνα περίεργος να δω αν τα κατάφεραν να φτιάξουν κάτι εξίσου ωραίο.
Από μακριά το γήπεδο μοιάζει με πεσμένο λάστιχο αυτοκινήτου, ενώ καθώς κανείς πλησιάζει μοιάζει όλο και περισσότερο με τεράστια πλαστική κουράδα. Η λευκή επικάλυψη με τα παραλληλόγραμμα του δίνει μια αρκετά εντυπωσιακή όψη, ενώ ο περιβάλλοντας χώρος είναι μάλλον άσχημος: Γραμμές του τραίνου, χώροι στάθμευσης, χώματα, διαφημίσεις.
Στην επόμενη φωτογραφία βλέπετε φιλάθλους να βγαίνουν από το σταθμό του μετρό. Οι μπλε είναι φίλαθλοι της Arminia και οι κόκκινοι της Bayern. Μη με ρωτήσετε γιατί δεν πλακώνονται, δεν ξέρω να σας πω. Είναι τρελοί αυτοί οι Γερμανοί.
Εδώ βλέπετε στο αριστερό άκρο της φωτογραφίας μία έγκυο γυναίκα που πήρε τους μπόμπιρές της και πήγε να δει το ματς. Για να βλέπουμε πώς είναι ο κόσμος εκτός Ελλάδος και να μην ξεχνιόμαστε...
Μέσα, το γήπεδο είναι άκρως ικανοποιητικό και καθαρά ποδοσφαιρικό, χωρίς στίβο και τέτοια άχρηστα στολίδια.
Χρησιμοποιώντας κλασικές βαλκανικές τεχνικές, κατάφερα από τις φτηνές θέσεις των ορθίων να βρεθώ στα δημοσιογραφικά θεωρεία. Η θέα ήταν καταπληκτική.
Ο γνωστός τερματοφύλακας Oliver Kahn, αφού βγήκε και χαιρέτησε τους οπαδούς του, έφαγε κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης μια μπαλιά στο μάτι, το οποίο μαύρισε, με αποτέλεσμα να μείνει τελικά στον πάγκο. Και μετά θέλει να κατέβει και στο μουντιάλ ο γελοίος. Ρε ουστ! Εδώ ο αναπληρωματικός.
Στο πρώτο ημίχρονο το παιχνίδι ήταν ένα ρεσιτάλ χασμουρητού. Αυτές είναι οι φοβερές συγκινήσεις που μόνο η Bayern μπορεί να χαρίζει στους οπαδούς της.
Στο ημίχρονο, έγινε ένα μικρό παιχνίδι-διαφήμιση της Paulaner. Δύο ομάδες φιλάθλων έπρεπε να συναρμολογήσουν μια πρόχειρη μπυραρία, να ανοίξουν το βαρέλι και να πιούν ένα ποτήρι μπύρα.
Ιδιαίτερα ευφυές παιχνίδι και με καθαρά αθλητικό χαρακτήρα. Στην αρχή νόμισα ότι διαγωνίζονται οι πυρηνικοί γιατροί του πανεπιστημίου της Ουψάλα εναντίον της επιτροπής σοφών της ΝΑΣΑ, αλλά μετά ο κύριος από το μικρόφωνο μας είπε ότι ήταν μια ομάδα μέθυσων Βαυαρών εναντίον μιας ομάδας μέθυσων Βαυαρών. Τελικά νίκησαν οι πρώτοι. Το έπαθλο ήταν 500 λίτρα Paulaner. Στην υγειά σας.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν πιο ενδιαφέρον: Ένας τύπος με στολή, ο οποίος είχε πάρει τη δουλειά του κάπως σοβαρά, ήρθε και ήθελε να δει τα εισιτήριά μας, οπότε σηκωθήκαμε και καθήσαμε δύο σειρές πιο πάνω. Επίσης, η Bayern έβαλε ως συνήθως ένα κωλοφαρδίστικο γκολ (δοκάρι-πλάτη τερματοφύλακα-μέσα) και το παιχνίδι άναψε κάπως. Λίγο πριν το τέλος έβαλε και άλλο ένα, κανονικό αυτή τη φορά, και το ματς έληξε 2-0.
Παρεπιπτόντως, η Γερμανία είναι από τις λίγες χώρες που έχουν δύο Ολυμπιακά Στάδια. Μάλιστα, κουβαλάνε και τα δύο άσχημες μνήμες: Στο ένα, στο Βερολίνο, έγιναν οι Ολυμπιακοί του 1936, με τον Χίτλερ στην εξουσία, ενώ στο άλλο, στο Μόναχο, έγινε το 1972 το τρομερό επεισόδιο της ομηρείας της Ισραηλινής αποστολής από Παλαιστίνιους τρομοκράτες, η οποία κατέληξε σε λουτρό αίματος.
Καλή ανάσταση ρε!
Μοναχομάχος
Μόναχο, Σάββατο μεσημέρι. Κατηφορίζω την κοιλάδα του ποταμού Isar, από το Deutsches Museum προς το ζωολογικό κήπο. Παρά τη λιακάδα, ο αέρας είναι κρύος και δυσάρεστος. Από λάθος έχω βρεθεί στον ποδηλατόδρομο, με αποτέλεσμα συνέχεια να μου "κουδουνίζουν" οι ενοχλημένοι ποδηλάτες καθώς περνάνε δίπλα από το καρότσι του μπέμπη.
Από μακριά διακρίνω ένα παρδαλό μπάλωμα πάνω στο χορτάρι. Δε διακρίνω καλά περί τίνος πρόκειται αλλά, καθώς πλησιάζω, μια υποψία μου καρφώνεται στο μυαλό. Λίγα μέτρα παραπέρα, η υποψία μετατρέπεται σε βεβαιότητα. Σταματώ και κοιτάζω σαν αποσβολωμένος. Τα υπολείμματα μιας μπλε πλαστικής σακούλας, χαρτιά, κάποια άδεια κονσέρβα. Σκουπίδια.
Σκουπίδια...
Με τρεμάμενα χέρια βγάζω από το σάκο μου τη φωτογραφική μηχανή. Κοιτάζω αμήχανα δεξιά και αριστερά, οι ποδηλάτες συνεχίζουν τις πεταλιές τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα, οι διαβάτες αμέριμνοι συνεχίζουν τη βόλτα τους. Σηκώνω το γιακά, φωτογραφίζω και απομακρύνομαι με γρήγορο βήμα.
Τώρα λοιπόν, από τη σιγουριά του σπιτιού μου και κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία του μπλογκ, παρουσιάζω το τρομακτικό αυτό ντοκουμέντο. Τι έχουν να πουν τώρα οι Μοναχολάγνοι εραστές της καθαριότητας; Γιατί δεν παραιτείται ο δήμαρχος Ude; Τι κάνει ο πρωθυπουργός της Βαυαρίας Stoiber; Πού είναι τώρα η ευαισθησία και η ευθιξία τους; Γιατί σωπαίνουν τα (υπόλοιπα) ΜΜΕ μπροστά σε τέτοιες φρικιαστικές εικόνες;
Αγαπητέ αναγνώστη, λυπάμαι που έζησες την κατάρρευση ενός μύθου στο μπλογκ μου, όμως η αλήθεια δε μπορεί να μένει για πάντα κρυμμένη.
Στο επόμενο ποστ, Bundesliga και το καινούριο γήπεδο της Bayern.
Πάρε κόσμε σακούλες
Μια τηλεοπτική σκηνή που μου έχει μείνει, θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας μπας και σταματήσει να με τσατίζει.
Εισαγωγή: Πριν μερικούς μήνες είχαν προτείνει οι ιδιοκτήτες σούπερ μάρκετ να μη δίνονται πια δωρεάν οι πλαστικές σακούλες, αλλά να αγοράζονται από όποιον τις χρειάζεται. Φυσικά, όποιος έχει λιγάκι νιονιό ξέρει ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι τζάμπα και όλα πληρώνονται. Για να μοιράζει το σούπερ μάρκετ τζάμπα σακούλες, πάει να πει ότι το κόστος το έχει συνυπολογίσει στην τιμή όλων των υπόλοιπων προϊόντων. Έτσι, όποιος έχει οικολογική συνείδηση και φροντίζει να χρησιμοποιεί πάνινες τσάντες, πληρώνει εντούτοις για τις πλαστικές σακούλες αυτών που τις καταναλώνουν αλόγιστα. Βέβαια, η πρόταση αυτή αντιμετωπίστηκε με καχυποψία στην καλύτερη περίπτωση και με ειρωνεία και ύβρεις στη χειρότερη.
Σε μια τηλεοπτική συζήτηση εκείνων των ημερών, ήταν στο ένα παράθυρο ο εκπρόσωπος των σουπερμαρκετάδων και στο άλλο κάποιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Ενώ ο πρώτος λοιπόν προσπαθούσε να εξηγήσει ότι οι σακούλες ποτέ δεν ήταν δωρεάν, αλλά πληρώνονταν με έμμεσο τρόπο, ο βουλευτής, του οποίου δυστυχώς δε συγκράτησα το όνομα, κουνούσε τα χέρια στον αέρα και φώναζε εκνευρισμένος:
"Μα τι λέτε κύριε; Πού τα είδατε αυτά τα πράγματα; Μέχρι τώρα τις σακούλες δεν τις πλήρωνε κανένας!!" Με έπιασε απελπισία... Οι σακούλες που πέφτουν από τον ουρανό... Είναι δυνατόν το μυαλό ενός βουλευτή να φτάνει μέχρι εκεί; Αυτοί είναι οι άνθρωποι που κυβερνάνε την Ελλάδα; Για τέτοιο επίπεδο σκέψης και κρίσης μιλάμε; Σωθήκαμε!
ΥΓ1: Στη φωτό η είσοδος της Γερμανικής Βουλής, του Bundestag. Βλέπετε τους βουλευτές, μετά την πρωινή προσευχή, να περιμένουν υπομονετικά για να μπουν στην αίθουσα.
ΥΓ2: Καλό τετραήμερο στους εν Γερμανία! Οι εν Ελλάδι ας περιμένουν...
Ο σοσιαλισμός πέθανε, ζήτω το μουντιάλ!
Στη φωτογραφία βλέπετε το Palast der Republik, κτίριο καμάρι της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, το οποίο κατεδαφίζεται.
Στη θέση αυτή βρισκόταν κάποτε το παλάτι του Κάιζερ. Το παλάτι έπαθε εκτεταμένες ζημιές στον πόλεμο, ενώ η ηγεσία της Λ.Δ.Γ. όχι μόνο δεν επιθυμούσε την επιδιόρθωση των ζημιών, αλλά αποφάσισε την κατεδάφισή του το 1950, επειδή το θεωρούσε σύμβολο του πρωσικού μιλιταρισμού.
Το Παλάτι της Δημοκρατίας χτίστηκε τη δεκαετία του 70, ενώ από το 1976 μέχρι το τέλος της Λ.Δ.Γ. ήταν το κοινοβούλιο της χώρας.
Μετά την ενοποίηση των Γερμανιών, το κτίριο κρίθηκε επικίνδυνο επειδή κάποια υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στο χτίσιμό του περιέχουν αμίαντο. Έγιναν συζητήσεις επί συζητήσεων, όπως περίπου και με το ΦΙΞ στην Αθήνα, και τελικά κρίθηκε ότι έπρεπε να κατεδαφιστεί, αφενός επειδή είναι άσχημο και αφετέρου επειδή το κόστος για τη διατήρηση και την αναπαλαίωσή του θα ήταν δυσβάσταχτο.
Υπάρχει η ιδέα της αναδημιουργίας του παλατιού του Κάιζερ, με σκοπό να λειτουργήσει ως χώρος εκδηλώσεων και ξενοδοχείο πολυτελείας. Ευτυχώς ή δυστυχώς η επένδυση είναι τεράστια και προς το παρόν κανείς δε θέλει να πάρει το ρίσκο.
Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας βλέπετε τον πύργο της τηλεόρασης στην Αλεξάντερπλατς, ο οποίος έχει μασκαρευτεί σε μπάλα του ποδοσφαίρου εν όψει μουντιάλ. Για να θυμάμαι ότι δεν έχω εισιτήριο και να μου σπάνε τα νεύρα.
Ο Κάιζερ του ποδοσφαίρου, Φραντς Μπέκενμπάουερ, άνθρωπος με τρομερή επιρροή και εξουσία, είναι και επικεφαλής της οργανωτικής επιτροπής του μουντιάλ. (Σας θυμίζει κάτι από Γιάννα;) Είναι ένας άνθρωπος αντιπαθής, αλαζόνας, υπερφίαλος, υστερόβουλος και αμετροεπής, ο οποίος έχει καταφέρει να έχει το ακαταλόγιστο, λόγω των μεγάλων επιτυχιών που είχε ως ποδοσφαιριστής και προπονητής. Έτσι, με μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποιώ ότι η συντριπτική πλειψηφία των συμπατριωτών του τον συμπαθεί και τον εμπιστεύεται.
Εν πάσει περιπτώσει, εμένα δε μου πέφτει λόγος. Εγώ ένα εισιτήριο ήθελα όλο κι όλο....
Πνευματική Ιδιοκτησία
Μία νέα σελίδα στην pop ιστορία άνοιξε το τραγούδι Crazy των Gnarls Barkley. Πρόκειται για το πρώτο τραγούδι που φτάνει στο Νο. 1 στην Αγγλία στηριζόμενο αποκλειστικά σε αγοραστές που κατέβασαν το τραγούδι από το Διαδίκτυο, πριν καν να αρχίσει η πώληση του "παραδοσιακού" δίσκου. Έτσι, ενώ ο δίσκος ως αντικείμενο άρχισε να πωλείται σήμερα, το τραγούδι το είχαν ήδη κατεβάσει 31000 αγοραστές μέχρι εχτές. Μήπως αυτό σημαίνει ότι η μουσική βιομηχανία μπορεί να ξεφύγει από το βραχνά των mp3 και των παράνομων αντιγραφών μπαίνοντας πιο δυναμικά στην αγορά του Διαδικτύου; Το σίγουρο είναι ότι αυτό είναι η επιδίωξή της. Άλλωστε, το επίτευγμα του συγκεκριμένου τραγουδιού προϋπέθετε και μια μικρή αλλαγή στον κανονισμό, αφού μέχρι πρόσφατα για να μπει ένα τραγούδι στα charts έπρεπε να είναι διαθέσιμο στα δισκάδικα. Παράλληλα, μελέτες φαίνεται να δείχνουν ότι ο δικτυακός αγοραστής παίρνει πολύ γρηγορότερα την απόφαση να αγοράσει από τον πελάτη του καταστήματος. Με άλλα λόγια, το "κλικ" του ποντικιού που οδηγεί στην αγορά κάποιου τραγουδιού στο Ίντερνετ φαίνεται να απαιτεί λιγότερη σκέψη από την αγορά του ίδιου τραγουδιού στο δισκάδικο (συνήθως βέβαια είναι και αρκετά φτηνότερο).Υπάρχουν πάντως και αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι εποχές παχέων αγελάδων για τη μουσική βιομηχανία έχουν περάσει οριστικά και αμετάκλητα. Η Anna Mancini, διδάκτωρ Νομικής και ειδικός σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας, είναι της γνώμης ότι οι νόμοι που προστατεύουν τα πνευματικά δικαιώματα των καλλιτεχνών είναι συνολικά παρωχημένοι. Στο βιβλίο της "Copyright Law Is Obsolete" υποστηρίζει ότι η ίδια η έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας έχει χάσει το νόημά της και το αντίστοιχο νομικό πλαίσιο χρειάζεται ριζικές αλλαγές.Σύμφωνα με την Anna Mancini, πριν την εφεύρεση της γραφής, ο μόνος τρόπος να αποθηκευτεί η γνώση (και στην προκειμένη περίπτωση τα τραγούδια) ήταν στο ανθρώπινο μυαλό. Η γνώση μεταδιδόταν προφορικά από τον έναν άνθρωπο στον άλλο και από τη μια γενιά στην επόμενη. Η έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας προέκυψε από την τάυτιση της γνώσης με υλικά αντικείμενα όπως πάπυρους, βιβλία, δίσκους, βιντεοκασέτες κτλ. Η μετατροπή της πληροφορίας σε αντικείμενο με υλική υπόσταση οδήγησε στην ιδέα ότι και η πληροφορία αυτή καθεαυτή μπορεί να είναι ιδιόκτητη και, κατά συνέπεια, να αγοράζεται και να πωλείται. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας.Στις μέρες μας, η γνώση έχει ξαναχάσει την υλική της υπόσταση. Η ανταλλαγή τεράστιων ποσοτήτων δεδομένων σε δευτερόλεπτα και με μέσα προσιτά στο ευρύ κοινό έχει απλοποιήσει την πρόσβαση σε κάθε είδους μορφές πληροφορίας, με αποτέλεσμα αυτοί που μέχρι τώρα ήταν ουσιαστικά έμποροι πληροφοριών, να κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς δουλειά. Φυσικά, χρησιμοποιούν το υπάρχον νομικό πλαίσιο για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Αντιμετωπίζοντας όμως την έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας με όρους του περασμένου αιώνα, κλείνουμε τα μάτια μπροστά στα νεά δεδομένα. Δημιουργείται έτσι ένα χάσμα ανάμεσα στον νόμο και στην κοινωνία, ανάμεσα στο νομότυπο και στο υπαρκτό.
Στη φωτογραφία, το κτίριο του WIPO στη Γενεύη (World Intellectual Property Organization).
