Στον ίσκιο του μουρέλου

Θερμό επεισόδιο

Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο κεμπαπτζής της γειτονιάς μου ακούει μόνο Johnny Cash. Κάθε φορά που πάω να πάρω το λαχματζούν μου, νιώθω σαν να μπαίνω σε σαλούν.

Έτσι και την Τρίτη το βράδυ λοιπόν, μπήκα στο μαγαζί υπό τους ήχους του "I Walk The Line". Τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα είχαν ήδη σχηματιστεί. Στα τραπέζια δεξιά, διέκρινα ένα τουρκικό σημαιάκι στο βάζο με τα λουλούδια, δύο φανέλες της Γαλατάσαραϊ, ένα κασκόλ της Μπεσίκτας και τέσερα μουστάκια. Στα τραπέζια αριστερά, πιο πειθαρχημένο στρατόπεδο, ομοιόμορφα ντυμένο με μπλου-τζήν, λευκά πουκάμισα με σηκωμένα μανίκια, ζελέ στα μαλιά και μια φωτογραφία του Ότο Ρεχάγκελ στο πρώτο τραπέζι.

Ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, το Αιγαίο Πέλαγος, με τις τουαλέτες στο βάθος.

Πέρασα επιδεικτικά μπροστά από τον ιδιοκτήτη, χωρίς να τον χαιρετήσω, και πήρα τη θέση μου σε ένα τραπέζι στα αριστερά.

"Το φάγανε το παληκάρι μας", είπε με συνομωτικό ύφος ένας στο διπλανό τραπέζι. "Εγώ σου λέω, επίτηδες το έριξε ο Τούρκος. Ούτε αυτοί δε μπορεί να είναι τόσο ατζαμήδες", απάντησε ο διπλανός μου. "Σκότωμα θέλουν ρε όλοι τους", ανταπάντησε ο πρώτος. "Κοίτα πώς με κοιτάει ο μουστάκιας ρε!" είπε κάποιος άλλος ενοχλημένος και σηκώθηκε από την καρέκλα του. "Τι κοιτάς ρε; Μήπως με γουστάρεις;" φώναξε κάνοντας μια άσεμνη χειρονομία. Οι απένταντι πετάχτηκαν πάνω σαν ελατήρια έτοιμοι για τσαμπουκά, το ίδιο και εμείς. Για μερικά δευτερόλεπτα, όλοι ήταν ακίνητοι και το μόνο που ακουγόταν ήταν το "Born to Love" του Johnny Cash. Στη συνέχεια, ένας δικός μας μας έκανε νόημα να καθήσουμε, και σιγά σιγά πήραμε πάλι τις θέσεις μας, χωρίς όμως να αφήνουμε τον εχθρό απο τα μάτια μας.

Η κατάσταση τώρα φάνηκε να εκτονώνεται, υπήρχε όμως ένας ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα, κάτι σαν την ηρεμία πριν από την καταιγίδα.

Ώσπου κάποιος από τα πίσω τραπέζια μας πετάχτηκε όρθιος και φώναξε:
"ΓΑΜΩ ΤΟ ΡΑΜΑΖΑΝΙ ΣΑΣ ΜΕΣΑ!"

Σε κλάσματα δευτερολέπτου ήταν πάλι όλοι όρθιοι και εξέταζαν τον εχθρό με τα νεύρα τεντωμένα και τις γροθιές σφιγμένες. Η κατάσταση έμοιαζε έτοιμη να εκραγεί όταν, σε μία παύση ανάμεσα σε δύο τραγούδια του Johnny Cash, κουδούνισε το κινητό του διπλανού μου με ringtone τη μελωδία του "Έχετε Γεια Βρυσούλες".

Ήταν η σπίθα που έφερε την ανάφλεξη.

Καρέκλες εκτοξεύτηκαν εκατέρωθεν και το Αιγαίο μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Φώναξα "ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑ" για να πάρω θάρρος, πήδηξα πίσω από τον πάγκο και άρχισα να βομβαρδίζω τον εχθρό με άπλυτα ποτήρια. Δίπλα μου διέκρινα τον γνωστό μπλόγκερ και γείτονά μου, exiled, να κοπανάει με ένα μπουκάλι ούζο 12 τον ιδιοκτήτη. Αυτός προσπάθησε να αμυνθεί με ένα σουβλί με κοτόπουλα, το οποίο όμως ήταν καυτό από τα κάρβουνα και του έπεσε από τα χέρια. Τη στιγμή του ρεφραίν του "Ring of Fire", και ενώ πατώντας πάνω στα κορμιά δύο ταπεινωμένων Τούρκων, ήμουν έτοιμος να καρφώσω μια σημαία της ΑΕΚ πάνω στο γύρο, η πόρτα άνοιξε με κρότο και μια γιγαντιαία, απειλητική σκιά εμφανίστηκε στην είσοδο.

Αμέσως οι εχθροπραξίες σταμάτησαν και όλοι κοίταξαν με τρόμο.

ΑΕΙ ΣΙΧΤΙΡ! ακούστηκε να λέει η σκιά με βορβορώδη φωνή, ενώ έπιανε τον πρώτο που έβρισκε μπροστά στην πόρτα και τον άρχιζε στις κατραπακιές.

"Η γυν-ν-ναίκ-κ-κα μου", ψέλισε ο ιδιοκτήτης, ενώ τα ούρα του τρέχανε κάτω από τα μπατζάκια του μουσκεύοντας τις κάλτσες.

Ο πανικός που ακολούθησε είναι δύσκολο να περιγραφεί. Οι περισσότεροι, Έλληνες και Τούρκοι, όρμησαν στην πόρτα επιχειρώντας ηρωική έξοδο. Κάποιοι κατάφεραν να περάσουν αλώβητοι δίπλα ή κάτω από τον τεράστιο σκοτεινό όγκο. Κάποιοι άλλοι πέρασαν, χωρίς όμως να αποφύγουν κάποιες απώλειες, όπως σκισμένα ρούχα, γρατζουνιές, αιματώματα και μελανιές. Οι πιο άτυχοι θυσιάστηκαν για να μπορέσουν να σωθούν οι υπόλοιποι. Καθώς δραπέτευα από το παραθυράκι από το οποίο πουλάνε κεμπάπ στο δρόμο, άκουγα τις σπαρακτικές κραυγές τους.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει μάχη χωρίς απώλειες.

Ζήτω το Έθνος!

posted by μήτσκος @ 9:16 μ.μ.