Παραδίδω
Πρώτα έκανα έναν έλεγχο από το μπαλκόνι. Στο δρόμο μπροστά στο σπίτι δεν πρόσεξα τίποτα ασυνήθιστο και το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο ακριβώς μπροστά στην είσοδο. Το καφέ στη γωνία ήταν ακόμα κλειστό και η πλατεία έρημη. Ίσως ο φόβος μου να ήταν τελικά υπερβολικός.
Καθώς έβγαινα από την πόρτα, σήκωσα ασυναίσθητα το γιακά και χαμήλωσα το κεφάλι. Έριξα μια ματιά στις κλειδαριές του αυτοκινήτου, φαινόταν απείραχτες, το ίδιο και η κλειδαριά της μίζας. Έβαλα μπρος και ανέπνευσα με ανακούφιση. Καθώς έβαζα την όπισθεν για να ξεπαρκάρω, είδα το μήνυμα. Ήταν ένα κίτρινο post-it κολλημένο πάνω στον μέσα καθρέφτη. Μετά από μερικές στιγμές παγωμάρας, άρχισα πάλι να κοιτάω δεξιά και αριστερά σαστισμένος, όμως δεν υπήρχε κανείς, ο αποστολέας του μηνύματος είχε προφανώς εξαφανιστεί. Ήξερα όμως ότι ήταν αυτός. Με είχε βρει. Ξεκόλλησα το μήνυμα και το διάβασα: "18:00 στις γέφυρες".
Αποφάσισα να πάω. Δεν είχε πια νόημα να κρύβομαι.
18:00 ακριβώς ήμουνα πάνω στη Jungfernbrücke, την παλιότερη σωζόμενη γέφυρα της πόλης. Από την απέναντι γέφυρα, τη Schlossbrücke, οι τουρίστες φωτογράφιζαν το κουφάρι του Παλατιού της Δημοκρατίας. Ακούμπησα στο κιγκλίδωμα και άναψα τσιγάρο, όταν τον είδα να έρχεται καβάλα σε μια ασημί βέσπα, κόντρα στο μονόδρομο. Πάρκαρε μπροστά στη γέφυρα και πλησίασε με αργό βήμα. Σταμάτησε μπροστά μου, έβγαλε τα γυαλιά Ηλίου και με κοίταξε με εξεταστικό βλέμμα.
- Γειά σου συνοδοιπόρε...
- Γειά σου Αντώνη.
- Ευχαριστώ που ήρθες.
- ...
- Ανησύχησα, γι'αυτό ήθελα να σε δω. Σε χάσαμε. Ακριβοθώρητος. Έχεις κάποιο πρόβλημα μαζί μας, δε σου φερόμαστε καλά, δεν εκτιμάμε τη δουλειά σου; Γιατί εξαφανίστηκες έτσι;
- Ρε Αντώνη, δε φταίτε εσείς. Είναι που με πιέζουν από παντού ένα σωρό υποχρεώσεις και κοντέυω να κλατάρω. Πρέπει λίγο να ξεκόψω, δε βγαίνει αλλιώς η δουλειά.
- Υποχρεώσεις; Μη μου πεις... Εμείς δηλαδή δεν έχουμε υποχρεώσεις;
Ο τόνος της φωνής του έγινε ξαφνικά ειρωνικός. Έπρεπε να εξηγηθώ ευθέως.
- Κοίταξε να δεις, εγώ αποφάσισα να ξεκόψω, τουλάχιστο μέχρι το Φθινόπωρο, μετά βλέπουμε... Λυπάμαι αν δε σου αρέσει η απόφασή μου, αλλά δε θα απολογηθώ κιόλας. Δικαίωμά μου είναι στο κάτω κάτω.
- Δικαίωμά σου; Μη μου πεις... Εμείς δηλαδή δεν έχουμε δικαιώματα; Εμείς που σε μαζέψαμε από την αφάνεια και σε κάναμε φίρμα, τώρα δε μετράμε πια για σένα; Οι μαλάκες της ιστορίας είμαστε;
Γινόταν όλο και πιο επιθετικός.
- Εσείς κάνατε ό,τι νομίζατε σωστό, το ίδιο κάνω και εγώ τώρα. Δε νομίζω ότι είναι λόγος αυτός για να τσακωθούμε.
- Βέβαια, τώρα ο κύριος θέλει να ξεκόψει και εμείς τον ενοχλούμε. Είσαι αχάριστος ρε! Αχάριστος!
- Νομίζω ότι το καλύτερο θα ήταν....
- ΣΚΑΣΕ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ!
Με χαστούκισε τόσο δυνατά που κόντεψα να πέσω. Ακούμπησα στο κάγκελο και άρχισα να απομακρύνομαι πισωπατώντας. Τινάχτηκε προς το μέρος μου, με άρπαξε από τα μαλλιά και με έριξε κάτω. Με κλότσησε με δύναμη στα πλευρά και στο στομάχι. Έπειτα έσκυψε πάνω μου και είπε με πνιχτή φωνή: "Αν δεν έχεις παραδώσει ποστ μέχρι μεθαύριο, θα έρθω να τα ξαναπούμε". Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι η μυρωδιά του παπουτσιού του καθώς προσγειωνόταν στη μύτη μου, μυρωδιά λασπωμένης δερματίνης και καουτσούκ.
Όταν συνήλθα πονούσα αφόρητα στα πλευρά και ένιωθα τα χείλη μου πρησμένα. Έβγαλα το μαντήλι μου και σκούπισα τα αίματα από το πρόσωπό μου. Προσπαθούσα να μη σκέφτομαι τίποτα για να μη με πιάσει πανικός. Γύρισα στο σπίτι, παρήγγειλα μια πίτσα με τομάτα, σαρδέλες και κάπαρη και άνοιξα μια μπύρα. Κάθησα στο γραφείο μου, άναψα τσιγάρο και έβαλα μπρος τον υπολογιστή.
Είχα να παραδώσω...
posted by μήτσκος @ 7:27 μ.μ.
9 Comments:
LOL!!! τέλειο!! θα τους πω να σε πιέσουν λίγο ακόμα, αποδίδεις καλά υπό πίεση! πού να δοκιμάσουν και το κινέζικο μαρτύριο δλδ!!!
Κροτ, να του στείλω τη μελέτη για το Α/Δ;
Ή θα πανικοβληθεί και θ' ανεβάζει δέκα ποστ τη μέρα;
Νομίζω να το κάνεις, γιατί τον βλέπω να εξαφανίζεται πάλι... :)
Συνοδοιπόρε, δεν ξέρεις ότι στο χώρο μας ισχύει ο νόμος της σιωπής; Με έκανες ρόμπα έτσι απλά; Τέτοια η αχαριστία σου; Ακούς εκεί να γράψεις ότι ΜΠΗΚΑ ΑΝΑΠΟΔΑ ΣΤΟΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ!
Πάντως χαίρομαι που μπήκες πάλι στο σωστό δρόμο...
Τρώει χρόνο πάντως το άτιμο το μπλόγκινγκ, κι εγώ καμιά φορά σκέφτομαι να κάνω κανα διαλειμματάκι μερικών μηνών...
ΥΓ. Άσε ρε, με έπιασε ασταμάτητο γέλιο όταν διάβαζα το ποστ, μέχρι που οι συνάδελφοι νόμιζαν ότι έπαθα ξαφνικά κρίση (που όπως είδα στα μάτια τους όλοι περίμεναν ότι κάποτε θα την πάθω, δεν ξέρω γιατί...)
Άργησες, αλλά το πέτυχες! Κι έλεγα να σου πω κι εγώ, σαν άλλος Αντώνης:"Πότε θα γράψεις επιτέλους;" Τελικά έπραξα σωστά και γλύτωσα τον δημόσιο διασυρμό.
Υ.Γ.:Στο γιατρό ξαναπήγες; LOL LOL!
Ωπ! Πολύς κόσμος, καλώς τα παιδιά!
Κροτ, βλέπω να ξεκινάει διαγωνισμός ποιός θα σκεφτεί το καλύτερο βασανιστήριο για το μήτσκο. Γουστάρω...
Ημίαιμε, ΟΧΙ! Σε παρακαλώ, μη!
Αντώνη, ξέχασα να γράψω ότι "κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική". Πού πήγε το μυαλό σου βρε τρελόπαιδο; (Απέκρυψα πάντως πως δε φορούσες κράνος, δεν τα ξέρασα και όλα)
Exiled, στο γιατρό εκείνο δεν ξαναπατάω. Πας με εξάνθημα και βγαίνεις εγχειρισμένος, ρε ουστ!
εξαιρετική ιδέα: εγώ προτείνω φάλαγγα σε λευκό κελί και στο καπάκι να σου βάζουμε να ακούς Βίσση για 5 ώρες.
καμιά άλλη ιδέα;
χαχαχαχαχα έχετε άλλα συστήμαα εκεί στη γερμανία, βλέπω
Τουλάχιστον δεν έφαγες το ξύλο έξω απο το σπίτι να γίνεις και ρεζιλι στην γειτονια... και μετα ανησυχω εγω που ακουω φωνες!Που να με έδερναν κιολας!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home