Στον ίσκιο του μουρέλου

Ιστορίες... (IV) - Η δουλειά κάνει τους άντρες

Ο γείτονας ο Λιουμπίνκο λοιπόν, αφού έκοψε τα δέντρα, άφησε τη δουλειά στη μέση και τα αγριόχορτα άκοφτα. "Όλο θέλω να έρθω και όλο δεν έχω χρόνο!" έλεγε, χωρίς να πείθει τη γιαγιά Στάνα που, όταν είμασταν πάλι μεταξύ μας, αναρωτιόταν πώς βρήκε χρόνο για να έρθει να πάρει τα λεφτά. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Ένας άλλος γείτονας, ο μπαρμπα-Ζόραν, θα μου παρείχε τον απαραίτητο εξοπλισμό για τη δουλειά. Στο στρατό απέκτησα εμπειρία στο χειρισμό τόσο των χορτοκοπτικών μηχανών χειρός, όσο και των κλασικών μηχανών κουρέματος του γκαζόν, οπότε υπέθεσα ότι θα τα έβγαζα πέρα χωρίς πολλά προβλήματα.


Οι ψευδαισθήσεις μου διαλύθηκαν όταν ο μπάρμπα-Ζόραν μου έφερε τον "εξοπλισμό", ο οποίος αποτελείτο από ένα μεσαιωνικό δρεπάνι και μια πλακουτσωτή πέτρα για να το ακονίζω. Ήταν ένα από αυτά τα δρεπάνια με τη μακριά ξύλινη χειρολαβή, σαν κι αυτό που απεικονίζεται συνήθως να κρατάει ο χάρος όταν βγαίνει παγανιά. Η χρήση του απαιτεί μια ιδιαίτερη τεχνική και, ομολογουμένως, αν δε μου έδειχνε λίγο ο μπαρμπα-Ζόραν πώς γίνεται, δε θα είχα καταφέρει να κόψω και πολλά πράγματα.

Άρχισα λοιπόν τη δουλειά, άρχισε και ο Ήλιος να ανεβαίνει, ο ιδρώτας να κυλάει, οι παλάμες να βγάζουν φουσκάλες και η μέση να πιάνεται. Κάθε πέντε λεπτά περίπου έπρεπε να σταματάω για να κάνω ένα γρήγορο ακόνισμα της λεπίδας, λίγα περάσματα με το ακόνι, και μετά συνέχιζα.

Άκουγα τους περαστικούς να κουβεντιάζουνε και, χωρίς να καταλαβαίνω τι λένε, ένιωθα ότι με σχολιάζανε. Σίγουρα η τεχνική μου δεν ήταν άψογη, αλλά η προσπάθειά μου ήταν φιλότιμη και αρκετά αποτελεσματική. Πέρασε και η γυναίκα του Λιουμπίνκο και μου είπε να μην πλησιάζω τόσο πολύ τα μελίσσια, γιατί οι μέλισσες δε συμπαθούν λέει τα δρεπάνια και επιτίθενται πάραυτα. Δεν το ήξερα αυτό, ακούνε λέει οι μέλισσες τον ήχο του δρεπανιού που κόβει τα χόρτα και τα παίρνουν στο κρανίο. Εκτός αυτού, μου είπε ότι δε χρειάζεται να κουράζομαι, θα τέλειωνε τη δουλειά ο άντρας της μόλις
έβρισκε λίγο χρόνο. Ναι, καλά...

Εν πάσει περιπτώσει, μου πήρε περίπου δύο ώρες να καθαρίσω τον κήπο, εκτός από την επικίνδυνη ζώνη γύρω από τα μελίσσια.

Οι απώλειες ήταν μικρές: Το δέρμα στις παλάμες μου, κοντά στα δάκτυλα, το είχε φάει η μαρμάγκα. Η πλάτη μου είχε πιαστεί από την επαναλαμβανόμενη περιστροφή της μέσης, ενώ η τεράστια ελληνική μύτη μου είχε γίνει σα ντομάτα από τον Ήλιο. Μικροπράγματα δηλαδή, μπροστά στο μεγαλείο του φαγητού και της σιέστας που ακολούθησαν.

posted by μήτσκος @ 8:54 μ.μ.