Στον ίσκιο του μουρέλου

Ιστορίες από την Πρετεζάνα

Η Πρετεζάνα είναι ένα μικρό χωριουδάκι στη Σερβία, γύρω στα 60 χιλιόμετρα δυτικά της Νις. Δεν έχει ούτε πλατεία, ούτε εκκλησία, ούτε μπακάλη και φούρναρη. Για την ακρίβεια, δεν έχει τίποτα άλλο εκτός από μερικά σπίτια. Δεν υπάρχει σε κάνενα χάρτη και δεν έχει σχέση με τη συνονόματη πόλη στη Βοσνία.



Την προηγούμενη εβδομάδα είχα την ευκαιρία να περάσω εκεί μερικές μέρες φιλοξενούμενος της γιαγιάς Στάνα. Το ταξίδι για το χωριό ήταν αρκετά πολύπλοκο. Προσγειώθηκα στο Βελιγράδι, πήρα το λεωφορείο από το αεροδρόμιο για το κέντρο της πόλης, περπάτησα μέχρι το σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων και εκεί πήρα τη γραμμή για Νις μέχρι το Μπλάτσε (περίπου 3 ώρες), όπου με μάζεψαν με το αυτοκίνητο για τα τελευταία 3-4 χιλιόμετρα. Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν στο Βελιγράδι, όπου η ζέστη ήταν αφόρητη και οι συνεννόηση στα λεωφορεία δύσκολη. Κάποια υπέροχα κομμάτια της διαδρομής με αποζημίωσαν για την ταλαιπωρία.



Η Πρετεζάνα είναι περιτριγυρισμένη από αγρούς και λιβάδια, ενώ το σύνολο των (ελάχιστων) κατοίκων της ασχολείται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Τα περισσότερα σπίτια είναι ισόγεια, με κήπο, στάβλο, αποθήκες, κοτέτσι, κάποιο μικρό περιβόλι και φυσικά χώρο στάθμευσης για το τρακτέρ.



Για έναν άνθρωπο της πόλης, όπως είμαι εγώ, η διαμονή σε ένα τέτοιο μέρος είναι μια εμπειρία έντονη και πρωτόγνωρη. Η επαφή με τη φύση, η επικοινωνία με τους ντόπιους, η ηρεμία και η γλύκα του τοπίου ζωγράφιζαν, μέρα με τη μέρα, ένα όλο και πλατύτερο χαμόγελο στο πρόσωπό μου.



Θα προσπαθήσω να αποτυπώσω μερικά στιγμιότυπα αυτών των ημερών. Θαρρώ πως αξίζει τον κόπο.

(Συνεχίζεται)

posted by μήτσκος @ 9:26 μ.μ.