Ιστορίες (ΙΙΙ) - Η θέα στο δρόμο
Να ένας απλός τρόπος να ξεχωρίσεις τους ντόπιους χωριάτες από τους πρωτευουσιάνους παραθεριστές, στην Πρετεζάνα αλλά και αλλού: Τα παιδιά της πόλης θα καθήσουν να αγναντέψουν τη φύση, δηλαδή μια ωραία πλαγιά, ένα ωραίο δάσος, τα νερά μιας λίμνης, το ηλιοβασίλεμα. Οι ντόπιοι, αδιαφορώντας προκλητικά για όλα τα παραπάνω, θα γυρίσουν τις καρέκλες τους προς το δρόμο και θα απολαύσουν τη θέα των διερχόμενων αυτοκινήτων.
Όταν μπήκε η Άνοιξη, η γιαγιά Στάνα, που ήταν ακόμα στην πόλη, παρήγγειλε σε ένα γείτονα, το Λιουμπίνκο, να μπει στον κήπο και να τον καθαρίσει από τα αγριόχορτα - με το αζημίωτο βέβαια. Λίγο καιρό μετά, η γιαγιά μπήκε στο λεωφορείο και ανέβηκε στο χωριό. Μόλις είδε τον κήπο της δεν πίστευε στα μάτια της, παραλίγο να της έρθει νταμπλάς: Τα αγριόχορτα ήταν απείραχτα, αλλά από τον κήπο λείπανε δύο μεγάλα και φουντωτά δέντρα.
"Τώρα μπορείς επιτέλους από το σπίτι σου να βλέπεις το δρόμο," της εξήγησε με καμάρι ο Λιουμπίνκο.
"Μάλλον αυτοί θέλουνε να μπορούν να μας βλέπουν από το δρόμο, είναι περίεργοι, αδιάκριτοι και κουτσομπόληδες," μας είπε αργότερα η γιαγιά, μη μπορώντας ακόμα να χωνέψει τη συμφορά.
Εν πάσει περιπτώσει, για να μην πάει χαμένος ο κόπος του γείτονα, είπα να απαθανατίσω μερικά σχετικά στιγμιότυπα.
posted by μήτσκος @ 9:15 μ.μ.
9 Comments:
Μπα. Όχι, πιστεύω ότι και για τους "επαρχιακούς" (μην πώ επαρχιώτες και παρεξηγηθώ) υπάρχει η φύση. Απλά επειδή είναι πολύ πιό κοινωνικοί και κουτσομπόλιδες προτιμούν να βλέπουν ποιός περναεί, τί κάνει, να χαιρετήσουν, να μιλήσουν, να ανταλλάξουν σχόλια μεταξύ τους. Άλλωστε αυτό είναι το μεγάλο χόμπυ των χωριών.. Την φύση την βλέπουν καθημερινά και την χαίρονται από το πρωί μέχρι το βράδυ και άμα τους βάλεις σε πόλη χάνουν τον μπούσουλά τους.
Από οσο μπορω να κρίνω απο τη Φιλανδία που η ζωή του αγρότη είναι τρομακτικά σκληρή, αυτο που τους δίνει δύναμη δεν είναι τίποτα άλλο από αυτή η αγάπη τους για την φύση.
Και όταν περάσεις κάποιο διάστημα μαζί τους καταλαβαίνεις οτι η φύση γι' αυτούς τους ανθρώπους έχει μορφή γυναικεία και της μιλάνε.
Σε παρακαλώ πολύ, μου φτάνει ο μύθος για το 'φιλανδικό εκπαιδευτικό μοντέλο' δεν χρειάζομαι και το 'φιλανδικό αγροτικό μοντέλο' Έλεος!
Οι άνθρωποι ειναι στην ιδια μοιρα με τους ελληνες και πιθανως λόγω κλιματος σε χειρότερη. Απλά και αυτό ισχύει γενικότερα για τους Φιλανδούς, έχουν μια πολύ ιδιαίτερη σχάση με τη φύση.
Για να πω την αλήθεια, εγώ έγραψα μόνο για τη σκηνή που κάθεται η παρέα να πιει τον καφέ της και να κουβεντιάσει. Η εικόνα της παρέας που, ενώ ζει μέσα στη φύση, κάθεται να ρεμβάσει την εθνική οδό είναι οπωσδήποτε παράδοξη για μας τους πρωτευουσιάνους.
Δεν εννούσα βέβαια ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν αγαπούν τη φύση και δεν εκτιμούν αυτά που τους χαρίζει. Το πολύ το κυρελέησον, όμως, το βαριέται κι ο παπάς.
Βαθύ μπλε, αυτό με τις επιχορηγήσεις είναι μεγάλη (και λυπητερή) ιστορία. Εντούτοις, μιας και βρισκόμαστε στην Πρετεζάνα, το ποτήρι που θα πιεις στην υγειά των Φινλανδών ας είναι Σλίβοβιτς.
Όβι, το πιστεύω αυτό με τους Φινλανδούς αγρότες, άλλωστε, φαντάζομαι ότι η χώρα άρχισε να θεωρείται "μοντέλο" λόγω Νόκια και υψηλής τεχνολογίας και όχι λόγω αγροτικής οικονομίας. Μου επιτρέπεις δύο ερωτήσεις;
- Τι σημαίνει το ovi;
- Παραήρησα ότι γράφεις "Φιλανδία" και "φιλανδοί". Το "Φινλανδία" δεν έχει περάσει στη δημοτική; Είναι και τα δύο σωστά;
Εχεις δίκιο, το παρακάναμε και ναι σημασία έχει να περνάς καλά και να μαζεύεις εικόνες. Οσο για τη ΝΟΚΙΑ, όπως λένε και οι Φινλανδοί - είδες, το διόρθωσα, ετσι πρέπει να γράφεται μιας και είναι Finland και πρώτη φορά παρατήρησα οτι ακόμα και ο 'διορθωτής' μου το έχει σαν Φιλανδία, μόνο Φινλανδική δεν είναι τώρα πιά!
Στη Φινλανδία βέβαια τη χώρα την αποκαλούν Suomi κατα το Ελλάς/Greece.
Ovi σημαίνει 'πόρτα' στα Φινλανδικά και εάν θέλεις να μάθεις το γιατί, δοκίμασε www.ovimagazine.com :) Θα βρεις καποιες απαντήσεις και ένα "ζητούνται συνεργάτες"!!!
Ευχαριστώ για την παρατήρηση!!!
Καταλαβαίνω πολύ καλά τον Λιουμπίνκο, ο δρόμος, δηλαδή ο άνθρωπος αν θέλεις, έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα βουνά πίσω μας...
Ovi, το site είναι πολύ ενδιαφέρον, θα επανέλθω όταν ρίξω τη σχετική μελέτη.
Άστεγε συνοδοιπόρε, ο δρόμος μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρων, αλλά και τα δεντράκια καλά ήταν, και κάνανε και ωραία σκιά! Εξάλλου, άλλο να μπορείς να βλέπεις το δρόμο (όταν θέλεις) και άλλο να σε βλέπουν από το δρόμο (θέλεις δε θέλεις). Ο Λιουμπίνκο τσίμπησε το χαρτζιλίκι και αντί να κάνει τη δουλειά, πήγε και έκοψε τα δέντρα. Αλλά η ιστορία έχει και συνέχεια, η οποία έρχεται οσονούπω...
Να συμφωνήσω με τον Νταρθίρ? Παρακολουθώντας τους άλλους, κινείται/ζεί όλη η επαρχία. Ο άνθρωπος που έκοψε τα δένδρα έδωσε στη γιαγιά Στάνα ένα έναυσμα για μακρύτερη και καλύτερη ζωή..
(Εμένα αν μου κόβανε βέβαια τα δένδρα θα τους έκοβα τη μύτη, τα αυτιά και τα πόδια, αλλά δεν ζώ σε επαρχία βλέπεις..)
ακούς εκεί! τα δόλια τα δεντράκια...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home