Σάββατο, Μαρτίου 04, 2006

Γράφω για να...


Ο Claudio Magris, Ιταλός συγγραφέας, μιλώντας σε πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, είπε:

Γράφω κόντρα στη λήθη και κόντρα στον χρόνο, για να σώσω ορισμένα πράγματα: φτιάχνω μια μικρή Κιβωτό του Νώε, αλλά με πολύ πιο εύθραυστα υλικά. Γράφω για να διαμαρτυρηθώ. Γράφω για να βάλω λίγη τάξη σ' αυτόν τον κόσμο που τον εισπράττω με άτακτο και χαώδη τρόπο, γράφω όμως και για να καταστρέψω την ψεύτικη τάξη με την οποία παρουσιάζεται καμιά φορά η πραγματικότητα. Ασχολούμαι με τη μοίρα των άλλων ανθρώπων για να καταλάβω τη δική μου. Ψάχνω έναν λαβύρινθο. Δεν ξέρω τι θα βρω στο τέλος.
(από χθεσινό άρθρο του Μιχάλη Μητσού)

Εχτές συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από το θάνατο της Marguerite Duras (4.4.1914-3.3.1996). Η Marguerite Duras έγραφε για άλλους λόγους:

Γράφω για να μετατοπιστώ από μένα στο βιβλίο. Για να ελαφρύνω από τη σπουδαιότητά μου. Να την πάρει το βιβλίο αντί για μένα. Για να μακελευτώ, να καταστραφώ, ν’ αφανιστώ στη γέννα του βιβλίου. Να εκχυδαϊστώ. Να ξαπλώσω μες στο δρόμο. Πετυχαίνει. Όσο γράφω, υπάρχω λιγότερο.
(από τη βιογραφία της από την Laure Adler, το απόσπασμα το βρήκα εδώ)

Τι διαφορετικοί που είναι οι δύο, αλήθεια! Και τι αδήριτη που φαίνεται η ανάγκη του γραψίματος και στις δύο περιπτώσεις! Ο Magris γράφει στρέφοντας το βλέμμα προς τα έξω, κοιτώντας τον κόσμο. Προσπαθεί να βάλει αυτά που βλέπει σε μια σειρά, να τα ερμηνεύσει και να τα κάνει κτήμα του. Η Duras γράφει κοιτώντας μέσα της, σκάβοντας την ψυχή της και ξερνώντας αυτά που βρίσκει και νιώθει να τη βαραίνουν.

Μπαίνω στον πειρασμό να γίνω οδοστρωτήρας, να πάρω όσους συγγραφείς μου έρχονται στο μυαλό και να τους κατατάξω σε εξωστρεφείς και εσωστρεφείς. Φυσικά δεν τα καταφέρνω, παραείναι χυδαίο το εγχείρημα. Μπορώ όμως σε αυτές τις δύο κατηγορίες να διακρίνω δύο διαφορετικές και επαναλαμβανόμενες στιγμές της ζωής μου, απλώνοντας το χέρι για να πάρω ένα βιβλίο από το ράφι. Για να διαβάσω το Magris, θα πάω σε ένα ήσυχο και καλά φωτισμένο δωμάτιο και θα κλείσω την πόρτα. Θα πρέπει να είμαι ξεκούραστος και συγκεντρωμένος. Αντιθέτως, για να διαβάσω τη Duras μου αρκεί το ημίφως, δε με ενδιαφέρουν οι γύρω θόρυβοι και δε με πειράζει όταν αφαιρούμαι με το βλέμμα στις γραμμές του βιβλίου και παρασύρομαι σε ονειροπολήματα.

Εσείς αλήθεια γιατί γράφετε;

2 Comments:

At 6:48 μ.μ., Blogger άστεγος said...

" Και τι αδήριτη που φαίνεται η ανάγκη του γραψίματος και στις δύο περιπτώσεις."

Από το ημερολόγιο του Α. Καμύ (01.09.1948):
"Δείπνο με τον Ζιντ (σ.σ. ο γάλλος συγγραφέας André Gide). Επιστολές νέων συγγραφέων, που ρωτάνε αν πρέπει να συνεχίσουν. Ο Ζιντ απαντάει.'Τι; Μπορούνε να σταματήσουν το γράψιμο και διστάζουν;'"
(μετάφραση δική μου από τα...γερμανικά)

Όσο για την ερώτησή σου, θα σου απαντήσω όταν αρχίσω να γράφω (κάτι της προκοπής)...

 
At 8:15 μ.μ., Blogger μήτσκος said...

Πάντα με ένα εύστοχο τσιτάτο στη φαρέτρα σου, συνοδοιπόρε!

Ξέχασα να γράψω ότι η φωτογραφία, η οποία είναι από τις αγαπημένες μου, είναι από το πανέμορφο νησί Rügen, το οποίο είναι δυστυχώς στην επικαιρότητα λόγω της γρίπης των πτηνών. Έσκυψα να φωτογραφήσω τα μανιταράκια και βρήκα και τον γυμνοσάλιαγκα έχει απλώσει την αρίδα του και να τεμπελιάζει.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

Free Web Site Counter
University of Phoenix