Στον ίσκιο του μουρέλου: Πόρτο

Σάββατο, Φεβρουαρίου 25, 2006

Πόρτο

Το Πόρτο βρίσκεται στις εκβολές του ποταμού Ντούρο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Στη νότια πλευρά του ποταμού (που φαίνεται στη φςτογραφία) βρίσκεται το κέντρο και το μεγαλύτερο κομμάτι της πόλης. Στη βόρεια πλευρά βρίσκονται τα κελάρια των παραγωγών του περίφημου κρασιού του Πόρτο. Το κρασί μεταφερόταν παλιά με καϊκάκια (σαν την Quinta de Foz που βλέπετε σε πρώτο πλάνο) από τον τόπο παραγωγής του, από τα χωράφια δηλαδή της κοιλάδας του Ντούρο, στα κελάρια για να ωριμάσει και να παλιώσει. Τα κρασιά αυτά έχουν σχεδόν αποκλειστικά αγγλικά ονόματα (π.χ. το πιο γνωστό είναι το Sandeman) επειδή οι εταιρείες που παραδοσιακά τα παράγουν και τα εμπορεύονται είναι αγγλικές. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται, το κρασί "πόρτο" ή "πορτό" ή "πορτ" (πώς το λέμε στα ελληνικά;) είναι αγγλική εφεύρεση.

Ολόκληρο το ιστορικό κέντρο του Πόρτο έχει κυρηχθεί μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Τα περισσότερα κτίρια είναι παμπάλαια, από την εποχή που η Πορτογαλία ήταν μεγάλη αποικιακή δύναμη. Η βόλτα στο κέντρο του Πόρτο, με τα καφέ, τα ζαχαροπλαστεία και τα μικρά καταστήματα είναι μια απόλαυση, ενώ τα εστιατόρια προσφέρουν καλό φαγητό, κυρίως θαλασσινά, σε πολύ καλές τιμές.

Το πιο υπέροχο πράγμα πάντως που υπάρχει στο Πόρτο, και ο λόγος που θα ήθελα να ξαναπάω, είναι οι κάτοικοί του. Ως επί το πλείστον φτωχοί, απλοί, ευγενικοί, χαμογελαστοί, σου έδιναν την εντύπωση ότι θέλουν πιο πολύ να ακούσουν την καλή σου κουβέντα παρά να πάρουν τα λεφτά σου. Η οικογένεια που μας φιλοξενούσε ήταν συγκινητική στην προσπάθειά της να μη μας λείψει τίποτα, δε θα ξεχάσω ποτέ τις διπλωμένες μου πυτζάμες όταν γυρνούσα στο σπίτι, το μαγειρεμένο φαγητό κάθε μέρα, τις αποχαιρετιστήριες σαρδέλες στα κάρβουνα.

Θα κλείσω με μία κακία. Αν κάτι χαλούσε την εικόνα της πόλης εκείνες τις μέρες, ήταν οι Έλληνες φίλαθλοι. Γιατί τόση καφρίλα ρε παιδιά;