Στον ίσκιο του μουρέλου

Μικρή Ανταρσία

Όλες μου οι προσπάθειες να γίνω φίλαθλος της προκοπής έχουν πέσει στο κενό. Προσπαθώ να φανατιστώ, να απολαύσω κι εγώ αυτό το αβυσσαλέο μίσος προς τον αντίπαλο, αλλά δεν το καταφέρνω, δε μου βγαίνει. Άσε που διαφωνώ και με την ουσία των συνθημάτων, π.χ. δε βρίσκω κανένα λόγο να συνευρεθώ ερωτικά με τις μανάδες των αντιπάλων, οι οποίες υποθέτω ότι θα τα έχουν και τα χρονάκια τους.

Εντούτοις υπήρξε στη ζωή μου ένα γκολ σημαδιακό, ένα γκολ που θα μου μείνει αξέχαστο.

Όταν ήμουν νεοσύλλεκτος στην Τρίπολη ήμουν απερίγραπτα δυστυχισμένος. Ήμουν μετριότατος φαντάρος, ιδιαίτερα ως νεοσύλλεκτος, υπέφερα από αϋπνίες, σερνόμουνα μονίμως, ήμουν λυπημένος και αγχωμένος. Φαντάζομαι ότι και ένα μεγάλο κομμάτι των συντρόφων μου ένιωθε ακριβώς έτσι.

Όταν έπαιζε ο Παναθηναϊκός στη Μπαρτσελόνα, στη ρεβάνς του 1-0 της Αθήνας (σεζόν 2001-2002), η ώρα έναρξης του αγώνα έπεφτε πάνω στο βραδυνό προσκλητήριο, το οποίο ακολουθούσε η νυχτερινή κατάκλιση, με άλλα λόγια το ματς δε θα το βλέπαμε με τίποτα. Σε μια επίδειξη γενναιοδωρίας, αλλά και για να μην το χάσουν και οι ίδιοι, αποφάσισαν οι αξιωματικοί μας κατ' εξαίρεση να γίνει το προσκλητήριο μία ώρα αργότερα, μετά δηλαδή από το πρώτο ημίχρονο.

Μόλις έγινε η σχετική ανακοίνωση επικράτησε πανικός, καθώς μερικές εκατοντάδες φαντάροι άρχισαν να τρέχουν προς το ΚΨΜ για να πιάσουν θέση. Καθώς η πόρτα του θαλάμου μου ήταν απέναντι στην πόρτα του ΚΨΜ, τα κατάφερα περίφημα και έπιασα καρέκλα απέναντι ακριβώς στην τηλεόραση. Οι περισσότεροι μείνανε όρθιοι, πολλοί μείνανε έξω και κρεμάστηκαν από τα παράθυρα, ενώ άλλοι έβγαλαν τις κυριλε LCD τηλεοράσεις τους των 4 ιντσών και έμειναν στους θαλάμους.

Ήρθαν και κάποιοι εκπαιδευτές, καραβανάδες δηλαδή, πήραν θέση στο ΚΨΜ να ελέγχουν την κατάσταση και το ματς άρχισε. Μετά από κάποιες εβδομάδες βασικής εκπαίδευσης, το να βλέπεις ένα τέτοιο παιχνίδι, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, ήταν μια ανέλπιστη ευχαρίστηση. Ώσπου έφτασε η μαγική στιγμή, κάπου στο 7' αν θυμάμαι καλά, ο Κωνσταντίνου με ένα μακρινό σουτ πέτυχε το 1-0. Πεταχτήκαμε όλοι με μια κραυγή ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ και αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε έξαλλα, όλοι μαζί ένα κουβάρι.

Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, με την πρώτη κραυγή να αδειάζει τα πνευμόνια μας, συνειδητοποιήσαμε με ένα μαγικό τρόπο ότι αυτή ήταν μια μοναδική στιγμή ελευθερίας μετά από πολλές μέρες καταπίεσης και πειθαρχίας και, κατά συνέπεια, καλό θα ήταν να την απολαύσουμε. Την πρώτη κραυγή ακολούθησε δεύτερη, τρίτη, ένα ακατάπαυστο πανδαιμόνιο. Οι εκπαιδευτές έβαλαν τις σφυρίχτρες τους στο στόμα ανήσυχοι, αλλά κανείς δεν τους έδινε σημασία. Κάποια σταχτοδοχεία εκτοξεύτηκαν προς τον τοίχο, κάποιοι σήκωσαν τις καρέκλες πάνω από τα κεφάλια τους, πατιρντί τρελό και στη μέση οι εκπαιδευτές με γουρλωμένα μάτια και κόκκινα μούτρα να σφυρίζουν ακατάπαυστα.

Πόση ώρα κράτησε; Δεν έχω ιδέα, τρία, πέντα, εφτά λεπτά, δε μπορώ να εκτιμήσω, όμως όσο και να κράτησε, ήταν απίθανα.

Μια μίνι ανταρσία.

Αργότερα, όταν βέβαια εμείς ήμασταν στα κρεβάτια μας, ο Παναθηναϊκός έχασε και αποκλείστηκε. Εμείς είχαμε πετύχει τη δική μας μικρή νίκη.
Από εκείνη τη μέρα οι εκπαιδευτές μας δε μας τρόμαζαν πια. Τους βλέπαμε στις πραγματικές τους διαστάσεις, δηλαδή ως μικρούς, γελοίους, κακοπληρωμένους και απογοητευμένους υπαλληλίσκους.

posted by μήτσκος @ 10:38 π.μ.