Στον ίσκιο του μουρέλου

Ο μήτσκος στην παρανομία

Κυρίες και κύριοι, μια συγκλονιστική αποκάλυψη: Κάποια χρόνια πριν διαφύγω στο εξωτερικό, είχα ξεκινήσει ανατρεπτική, επαναστατική και αντιεξουσιαστική δραστηριότητα στην Αθήνα, ζώντας στην παρανομία για μήνες. Ιδού η ιστορία, η οποία βλέπει για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας:

Θυμάστε γύρω στο '95-΄96, όταν ο Δήμος Αθηναίων είχε αποφασίσει να εκχωρήσει τον έλεγχο της στάθμευσης των αυτοκινήτων σε ιδιωτική εταιρεία; Είχε γίνει μεγάλη φασαρία... Είχαν στηθεί παντού παρκόμετρα, είχαν βγει και ιδιωτικοί "χωροφύλακες" στους δρόμους και μοίραζαν κλήσεις. Τότε λοιπόν είχα παρατηρήσει κάτι απίθανο. Ενώ μέχρι τότε στην οδό Ομήρου, στο κομμάτι μπροστά στο Ινστιτούτο Γκέτε, απαγορευόταν το παρκάρισμα, ξαφνικά επετράπη και μπήκαν παρκόμετρα. Αυτό βέβαια σήμαινε ότι η απαγόρευση που υπήρχε πριν τα παρκόμετρα ήταν εισπρακτικού χαρακτήρα. Δεν είχε σχέση δηλαδή με την κατάσταση της κυκλοφορίας στο συγκεκριμένο δρόμο, αλλά είχε επιβληθεί απλά για να κονομάει το κράτος από τα πρόστιμα. Και επειδή είχε τύχει στο συγκεκριμένο σημείο να έχω φάει και εγώ κλήση, τσατίστηκα και κύρηξα πόλεμο στα παρκόμετρα, στα πρόστιμα, στο Δήμο και στο Δήμαρχο προσωπικά.

Η τακτική μου ήταν απλή, εύκολη στην εφαρμογή της και, όπως αποδείχτηκε, πολύ αποτελεσματική. Όποτε έβλεπα παρκαρισμένο αυτοκίνητο με κλήση στο παρ-μπριζ, έπαιρνα την κλήση και την εξαφάνιζα. Την έβαζα απλά στην τσέπη και έφευγα. Καθώς οι κλήσεις έμεναν απλήρωτες, η εταιρεία άρχιζε να στέλνει ειδοποιητήρια στα σπίτια των οδηγών. Οι οδηγοί βέβαια, οι οποίοι δεν είχαν ιδέα περί τίνος πρόκειται, τα παίρνανε στο κρανίο και άρχιζαν τις διαμαρτυρίες. Τι να έκανε και η εταιρεία, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να στέλνει εκ νέου ειδοποιητήρια. Θα έπρεπε να τους στείλει όλους στα δικαστήρια, μία κίνηση όμως η οποία θα ήταν προφανώς ανόητη, με τον τρόπο που λειτουργούν στην Ελλάδα τα δικαστήρια.

Όπως είναι φανερό, το σύστημα ήταν καταδικασμένο να καταρρεύσει. Η ιδιωτική εταιρία κέρδη δεν έβγαζε, ο κόσμος ήταν αναστατωμένος και φώναζε, και μέσα σε λίγους μήνες επανήρθαμε στην πρότερη κατάσταση, χωρίς ιδιωτική χωροφυλακή και χωρίς παρκόμετρα, ενώ όλα τα πρόστιμα που εκκρεμούσαν ακυρώθηκαν.

Για να μην υπερβάλω, βοήθησαν κάπως τον αγώνα μου και οι χιλιάδες συναγωνιστές, οι οποίοι απλά δεν πλήρωναν τις κλήσεις τους από πείσμα, αν και τις βρήκαν πριν προλάβω να τις εξαφανίσω. Εμένα πάντως μου έμεινε μια πολύ όμορφη συλλογή από κλήσεις για παράνομη στάθμευση, την οποία κάποτε θα δείχνω στα εγγόνια μου και αυτά θα με θαυμάζουν για όλα αυτά τα καταπληκτικά που έχω κάνει στη ζωή μου.

(Αυτά, με την ελπίδα ότι ο δικηγόρος μου έχει δίκιο όταν λέει πως όλα τα αδικήματα έχουν παραγραφεί.)

posted by μήτσκος @ 9:50 μ.μ.